เมื่อไม่นานมานี้ผมมีโอกาสได้ไปเยี่ยมชมวิทยาลัยสารพัดช่างเชียงใหม่
เข้าไปชมแล้วจึงรู้ว่ามีการเรียนการสอนหลายอย่างมาก มีทั้งงานเขียนแบบก่อสร้าง ช่างตัดผม ช่างเครื่องยนต์ ทำอาหารคาวหวาน ทำเครื่องหนัง คอมพิวเตอร์ ศิลปะการวาดรูป วิชาเสริมสวย แม้วิชานวดแผนไทยก็มีสอน
ผู้ที่มาเรียนมีทั้งคนปกติ และคนพิการ
สำหรับคนพิการ วิทยาลัยให้เรียนฟรี แปลว่าไม่ต้องจ่ายเงินค่าเรียน
เมื่อได้เข้าไปชมวิทยาลัยแห่งนี้แล้ว ผมจึงถือโอกาสให้นักศึกษานวดเท้า และวาดรูปใบหน้า
นักศึกษาที่นวดเท้าให้ผมมีร่างกายปกติ ส่วนคนที่วาดรูปใบหน้าของผม เป็นเด็กพิการ
ไม่ได้พิการธรรมดา แต่พิการทั้งแขนและขา คือ เท้าลีบจนใช้เดินไม่ได้ ส่วนแขนก็ลีบจนหยิบจับอะไรไม่ได้เลย
ผมนั่งเฉยๆ ให้เขาวาด ใช้เวลาเพียง 20 นาทีเท่านั้น ก็ได้รูปเหมือนที่ใช้ได้เลย โดยผมจะนำไว้ใส่กรอบเมื่อกลับกรุงเทพฯ
อาจารย์ที่สอนการวาดรูปให้เขา บอกว่า เขามีพรสวรรค์ในเรื่องของการวาดรูปมาก ให้วาดอะไรก็วาดได้ หนุ่มพิการคนนี้มีชื่อว่า พรหมพันธุ์โชติสิรดานันท์มีชื่อเล่นว่าโซคูล
ชื่อของเขาเขียนยาก ผมกลัวเขียนผิดจึงขอให้เขาช่วยเขียนชื่อลงในกระดาษ เขาเขียนให้อย่างคล่องแคล่ว ทั้งๆ ที่ใช้ปากจับดินสอเขียนเหมือนตอนวาดรูป
โซคูล เล่าประวัติคร่าวๆ ให้ฟังว่า เขาเป็นคนพิการมาตั้งแต่กำเนิด จึงทำให้ไม่รู้สึกอะไรมาก เพราะเกิดมาก็เป็นเช่นนี้แล้ว
“ถึงอย่างไรก็คงจะดีกว่าคนที่เกิดมามีอวัยวะทุกอย่างปกติแล้วมาเกิดอุบัติเหตุพิการภายหลัง” เขาให้เหตุผล
ตั้งแต่เด็ก โซคูลเรียนหนังสือที่โรงเรียนปกติเหมือนคนทั่วไป ต่อมาพอโตขึ้นจึงได้ไปเข้าโรงเรียนที่คนพิการเรียนคือโรงเรียนศรีสังวาลย์ ที่จังหวัดนนทบุรี
โซคูลอธิบายถึงความหมายของคนพิการให้ผมได้รับรู้ว่า
คนพิการแยกเป็น 2 อย่าง คือ อย่างแรก พิการทางร่างกาย ส่วนอีกอย่าง พิการทางสมอง
โซคูลอยู่ในกลุ่มคนพิการทางร่างกาย แต่สมองปกติ เขาจึงสามารถเรียนเหมือนคนทั่วไปได้
“ตอนนี้กำลังเรียนอยู่ที่คณะศิลปกรรมและสถาปัตยกรรม สาขาทัศนศิลป์ ที่มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลล้านนา เชียงใหม่ อีกปีเดียวก็จบแล้ว” โซคูล บอก
โซคูลตั้งเป้าหมายว่าพอเรียนจบปริญญาตรี ก็จะต่อปริญญาโท เพราะอยากเป็นอาจารย์สอนหนังสือ
อีกอย่างหนึ่งที่โซคูลถนัดก็คือร้องเพลง ร้องได้ทั้งเพลงไทยและเพลงสากล แต่ที่เขาเลือกวาดรูปก็เพราะทำให้เขาสามารถหาเงินเรียนหนังสือได้สะดวกกว่าร้องเพลง
โซคูลจะหาลูกค้าทางเฟซบุ๊กซึ่งมีงานให้ทำตลอด
ส่วนใหญ่จะไม่เรียกร้องค่าแรงวาดรูป ผู้จ้างให้เท่าไรก็รับแค่นั้น ซึ่งมีรายได้พอเพียงที่จะนำมาเป็นค่าเล่าเรียน เหลือก็ให้แม่
ฟังดูแล้วชีวิตของเขาดูสวยงาม แต่พอนึกให้ละเอียดถึงการใช้ชีวิตประจำวันแล้ว เป็นเรื่องที่น่าเห็นใจเอามากๆ
ไม่ต้องดูไปไกลๆ ถึงสมัยที่โซคูลยังเป็นเด็กตัวเล็กพ่อแม่จะต้องประคับประคองช่วยเหลือเขาให้โตขึ้นมาได้แบบไหน เอาเฉพาะวันนี้ ก็พอ
เขาเล่าถึงตัวเองว่า ตื่นเช้าขึ้นมา แม่จะเข้ามาแปรงฟันและอาบน้ำให้ รวมทั้งทำธุระให้ทุกอย่างหลังเสร็จกิจในห้องน้ำ
ตอนกินข้าว ถ้าวันไหนรีบ แม่จะป้อนให้ แต่ถ้าไม่รีบเขาก็จะกินข้าวเองโดยแม่จะเอาอาหารมาเทใส่จานไว้ให้ เพื่อให้เขาก้มกินเอง
แม่ช่วยแต่งตัวให้ ก่อนอุ้มเขาขึ้นรถแล้วขับมาส่ง ตอนนี้มีรถเองจึงสะดวกขึ้น
พอแม่ขับรถมาถึงวิทยาลัยสารพัดช่าง ก็จะมีเพื่อนๆ ไปช่วยอุ้มเขาขึ้นมาจากรถ จากนั้นก็นั่งบนรถเข็นเพื่อสะดวกในการเคลื่อนย้ายตัวเอง
ดินสอสำหรับเขียนรูปพร้อมกระดาษและอื่นๆ แม่จะเตรียมไว้ให้ เพื่อลูกจะได้ใช้สะดวก
โซคูล บอกว่า ตอนนี้เขาอายุ 21 ปี คนที่เกิดมาแล้วพิการอย่างเขานั้นมีเพียงหนึ่งในล้านคนเท่านั้น แต่ไม่เคยคิดน้อยอกน้อยใจแต่อย่างใด คิดอยู่อย่างเดียวว่า เรียนให้จบเพื่อจะได้เป็นอาจารย์ตามที่ตั้งเป้าหมายไว้
ผมจึงได้อวยพรให้เขาโชคดีพบกับความสำเร็จตามที่ได้ตั้งใจ และในอนาคตขอให้เขามีภรรยาที่ดีๆ สักคนเพื่อจะได้ช่วยเหลือเขาได้ทุกอย่างตามที่เขาต้องการ ซึ่งมีทางเป็นไปได้ เพราะนอกจากเขาเป็นคนมีความสามารถแล้ว เขาพิการแต่แขนและขาเท่านั้น อย่างอื่นๆ ยังมีครบเครื่องของความเป็นผู้ชาย
ทั้งนี้ สำหรับผู้พิการที่ต้องการความช่วยเหลือสามารถใช้โทรสายด่วน 1479 คนพิการประชารัฐ ที่ให้บริการตลอด 24 ชม. หรือรายละเอียดที่ www.1479hotline.org เพื่อเป็นการช่วยเหลือคนพิการที่อยู่ในความดูแลของมูลนิธิฯ ผู้มีจิตศรัทธาสามารถช่วยบริจาคเงินได้ที่ธนาคารกรุงเทพ สาขาบางละมุง ชื่อบัญชี มูลนิธิพระมหาไถ่เพื่อการพัฒนาคนพิการ เลขที่บัญชี : 342-3-04066-0 นำใบเสร็จสามารถนำไปลดหย่อนภาษีได้ โทร. 0-2572-4042 ต่อ 8106
ขอขอบคุณจาก https://www.sentangsedtee.com/unique-career/article_61619