หลายๆคนมองความพิการของตัวเองเป็นอย่างไรกันบ้างคะ แล้วเราใช้ชีวิตอยู่กับเพื่อนที่ชื่อว่าความพิการกันอย่างไร วันนี้ “น้องฝ้าย บุญธิดา ชินวงษ์- ช่างแต่งหน้า” นำมุมมองของน้องที่จะใช้ชีวิตอยู่ร่วมกับความพิการอย่างไรให้มีความสุขมาฝากค่ะ ลองอ่านดูกันนะคะ
ตั้งแต่เกิดมา หนูไม่เคยคิดว่าหนูเป็นคนพิการ หนูแค่เป็นคนที่ต้องใช้อุปกรณ์เสริมเพื่อความสะดวกสบายในชีวิตเท่านั้นเอง คนอื่นมีขาเดินแต่หนูมีล้อ ไม่ต้องเดินให้เหนื่อย ที่หนูไม่มีคือแขน แต่หนูไม่เคยคิดว่านี่คือการขาด แต่มันคือการเหลืออยู่ที่เขามอบให้ หนูจึงใช้สิ่งที่เหลืออยู่นี้ให้ดีและมีความสุขที่สุด
หนูหัวเราะอย่างสนุกสนานได้ทุกวันแบบนี้เพราะว่าพ่อแม่ ครอบครัว รวมไปถึงคนรอบข้างด้วยที่ไม่ได้เลี้ยงหรือปฏิบัติต่อหนูแบบเด็กพิการ แต่เลี้ยงหนูแบบเปิดโลก พาไปเที่ยวที่ต่างๆ ให้หนูได้พบเจอกับโลกกว้างเหมือนเด็กปกติทั่วไป เวลาหนูดื้อหรือซนก็จะโดนตี สอนให้หนูใช้ชีวิตร่วมกับคนอื่นในสังคมได้อย่างไม่เคอะเขิน
แต่สังคมไทยของเรายังไม่ค่อยจะยอมรับความพิการสักเท่าไหร่ หนูอาจจะโชคดีกว่าคนอื่นที่สามารถเลือกใช้พรสวรรค์มาเป็นอาชีพได้ หนูไม่เลือกเดินตามทางที่สังคมตีกรอบไว้สำหรับคนพิการ แต่หนูเลือกที่จะเดินบนเส้นทางที่หนูเลือกเอง อาจจะไม่ได้มีความสุขไปเสียทั้งหมด แต่ความทุกข์ที่เข้ามามันก็เป็นเพียงสีสันให้ชีวิต มีบางคนเข้ามาด่าว่าหนูด้วยถ้อยคำที่รุนแรง แต่หนูเลือกที่จะให้ความสำคัญกับคนที่เข้ามาให้กำลังใจ หยิบยื่นสิ่งดีๆให้หนูมากกว่า หลายคนพูดใส่หน้าหนูว่าไม่สามารถเรียนจบ ม. 3 หรือ ม. 6 ได้เพราะพิการ ตอนนี้หนูเรียนมหาวิทยาลัยแล้วค่ะ
หนูอยากบอกคนไทยทั้งประเทศว่าอย่ามองคนพิการว่าเป็นคนน่าสงสาร คนพิการไม่ได้ต้องการความสงสาร เราไม่ได้อยากแบมือขอเงินหรือรอรับบริจาค เรามีความสามารถและพร้อมจะแสดงศักยภาพนั้นออกมา ขอแค่โอกาสและการส่งเสริมให้พวกเรา โดยเฉพาะอย่างยิ่งโอกาสในการดำเนินชีวิต นั่นแหละค่ะคือความสุขของพวกเรา
ขอขอบคุณ https://www.facebook.com/pg/THAIDMH/posts/?ref=page_internal